"Co zrobić, kiedy jest mi smutno?"

• "Co zrobić, kiedy jest mi smutno?" - najczęściej wyszukiwane hasło w google, na które znajdziemy ponad DWA MILIONY stron z  niezwykle praktycznymi wskazówkami. Ludzi, którzy te słowa wpisują jest zapewne 10 razy więcej. Ale czy my na prawdę do cholery jesteśmy tacy pokrzywdzeni, żeby od razu nazywać siebie smutnymi?

• KAŻDY ma problemy i KAŻDY musi sobie z nimi jakoś radzić. Nosimy własny krzyż od urodzenia, a im starsi jesteśmy, tym więcej on waży, ale z pewnością u 98% nastolatków nie jest on obecnie na tyle ciężki, żeby utożsamiać się z Matką Boską Bolejącą! Czemu jest tak, że ludzie, którzy doświadczyli tak wiele cierpienia mają siłę cieszyć się życiem, a osoba, której nie odpisał chłopak/dziewczyna przez kilka dni, planuje od razu wielki występ samobójczy i poważnie myśli o połknięciu trutki na szczury. NAGLE nie ma nic, nagle stracił "wszystko" a nie widząc sensu swej egzystencji postanawia poczynić zdecydowane kroki, więc ostatecznie zrywa się z lekcji pod pretekstem "objawów grypy" i idzie do domu oglądać zaległy odcinek amerykańskiego serialu. Oczywiście wszystko w ramach "głębokiej depresji".

• Pytanie "co zrobić kiedy jest mi smutno" jest z rzędu pytań "co zrobić, żeby ołówek był naostrzony". Do cholery, jak jest Ci smutno, to zrób wszystko, żeby tak nie było! Ciesz się tym co masz, a jak chcesz więcej, to zgarnij leniwą dupę i do roboty! Ja wiem, że ludzie z reguły są egoistami i myślą o tym, żeby IM było jak najlepiej, ale wierzcie mi na słowo, że osoba z wieczną depresją jest prawdziwym postrachem dla absolutnie wszystkich, włącznie z tymi, którzy kleją się nawet do szkolnego kibla.

• Najlepsze jest to, że Twoje samopoczucie zależy tylko i wyłącznie do CIEBIE. Skoro masz więc wybór, czy chcesz być szczęśliwy, czy nie, to po co wybierać tę drugą opcję? "Litość" to najgorsze z uczuć jakie ktoś może Tobie okazać, więc PO CO? Uwierz mi, że widok smutnego osiołka pląsającego się po szkolnym holu z główką w dole, wzdychającym do taktu 4/4, z czasem nie będzie budził współczucia (które jest dzisiaj bardzo pożądanym uczuciem o dziwo) a raczej uczucie zażenowania i "IRYTACJI" (bo mocniejszego słowa wolę nie wpisywać).

• I nie sugeruję teraz absolutnie bycie wiecznie radosnym, ćwierkającym ballady skowroneczkiem! Wiem doskonale, że są momenty, w którym człowiek siedziałby tylko przed laptopem i myślał i o wszystkim, i o niczym jednocześnie. Tworzymy sobie scenariusze, które nigdy nie będą miały miejsca, oglądamy bezmyślnie jakieś bzdetne filmiki na YT,  szukamy sensu tego, co robimy. I ma w tym absolutnie nic złego... o ile ten stan trwa jeden-trzy dni, a nie miesiące!!

• Dlatego co robić, gdy na naszej niebiańsko rumianej twarzyczce rysuje się uśmiech do góry nogami? Wziąć się w garść, dać sobie kopa w dupe i robić, co należy do Twoich pieprzonych obowiązków. Bez żadnego roztkliwiania się nad swoim beznadziejnym losem, bez żadnych dziecinnych wymówek, bez żadnego odkładania. Usuń swoje debilne scenariusze i ŻYJ. Rób to, co do Ciebie należy, a co ma być, to będzie!